ساده دل-من-که می پنداشتم

        عشق!فصل مشترک من و توست

                   و تو میراث خوار جنونی هزار ساله بودی

که از اجدادت به تو رسیده بود

        تو از ابدیتی دم میزدی

                        که مرا یارای رسیدن نبود

و من همه ی همتم کشف آتش بود

         نا بدان پناه برم از وحشت ثانیه هایی

                       که هر لحظه بر روحم آوار می شدند

من از تو چه می خواستم،جز روحت؟

         و تو از من

                      آه......خنده ام می گیرد!

چه تضاد نامبارکیست

           فاصله  طبقاتی اندیشه های من و تو

                          من! شب تا سحر

در بارش یکریز باران و تگرگ آب می شدم

                و تو انگار هیچ نمی خواستی

                       این را درک کن،شاید قوه ی ادراکت.....

من از تو

             تندیسی از وفا و مهربانی ساخته بودم

                          و میان این همه  وهم و واهمه

معبدی ساخته بودم

                       شاید عبادتگاه خلوت شب هایم باشد......